De 5e maand

Hey Luitjes!!

Daar ben ik weer! :) Ik zit hier nu al 5 maanden en het verveelt me nog totaal niet. Ik heb een geweldige familie, een geweldige kamer en geweldige vrienden. Ik wil nog lang niet naar huis. Het was deze maand even wennen aan mijn nieuwe huis en de omgeving, maar ik moet zeggen dat het heel leuk is. Ik heb winkels om de hoek. Ik heb buren waar ik niet zoveel contact mee heb. We zeggen hoi, maar daar blijft het bij. Ik denk dat, dat in Amerika normaal is. De buurt is wel heel anders. We hebben verschillende culturen wat wel weer even wennen is want ik zat op mijn oudere adres alleen maar bij rijke blanke Amerikanen. Hier zijn ze wat minder rijk, maar net zo aardig. De buurvrouw blijkt wat minder te zijn want die zegt nooit gedag en ze zeurt als Pepper (de hond) los loopt in de tuin zonder dat we ernaar kijken. :-o Honden mogen in het openbaar vaak niet los lopen. Op sommige plekken wel, maar dan met iemand die op hem past. Er is geen één park in de buurt waar ik met Pepper kan lopen en waar zij los kan lopen. Dat is wel vreemd, want iedereen heeft hier een hond.

Maar goed. Ik heb het dus nog steeds naar mijn zin en het is nu nog leuker omdat ik het echt getroffen heb met mijn nieuwe gezin. Ik woon hier nu een maand en ze zijn heel aardig voor me. Ze houden rekening met me en kopen wat ik lekker vind. Ik heb een paar weken geleden een tv op mijn kamer gekregen die ik in het andere huis niet had. En ik kan het heel goed vinden met de kinderen. Vooral met Jack. Hij is super sociaal en we gaan vaak lunchen ergens of boodschapjes doen. Met Alex heb ik wat minder contact. Zij is heel stil en zit vaak op haar kamer. Van de week ging het wat minder tussen ons. Alex's kamer is één grote rotzooi. Er ligt van alles op de grond. Je kan er amper lopen. Van eten, tot kleren en papier. Haar hele garderobe lag op de grond. De meeste kleren waren vuil. Ik had met haar een dvd gehuurd bij de videotheek. Was ze die kwijt geraakt en kon ze hem niet meer vinden! Vind je het gek tussen die rommel. Toen ze gister naar school was bedacht ik dat ik zelf ook wel even kan gaan zoeken. Dat was een hele klus met al die rommel. Eindelijk gevonden en dacht ik met een briliant idee te komen om haar was op te rapen en in de wasmachine te doen. Gelukkig zei Jack dat ik het beter eerst even aan zijn moeder kon vragen. Dat had ik dan ook gedaan en ze was er heel blij mee. Ik alle kleren van de grond afgehaald en ik de wasmachine gegooid. Wat er dan allemaal onder vandaan komt wil je niet weten. Heb een paar dingen in de prullenbak gegooit zoals lege zakken chips, flesjes enz. Om 3 uur was het tijd om Alex op te halen. Ik vertelde haar dat ik haar kleren die op grond lagen in de was had gedaan en gewassen. Begon ze te huilen en te schreeuwen. :( Bleek het veel schone kleren ze zijn. En ze had geen broeken meer om aan te doen en ik mocht niet in haar kamer komen. Dacht ik iets goed gedaan te hebben, krijg ik een volle laag over me heen. Gelukkig had ik Janine (mijn host-mam) achter me staan en Alex heeft netjes haar excuses aangeboden. :) Maar de volgende keer kom ik niet meer in die kamer. No matter what!

Vorige keer was ik gebleven bij dat het mijn eerste week bij mijn nieuwe familie was. Ik ben nu eindelijk gesetteld en gewend geraakt aan de omgeving en de familie. Een nadeel is toch wel dat het verder is naar Washington toe dan mijn vorige adres, maar gelukkig heb ik een eigen auto en is deze afstand wel te overbruggen. Bovendien ben ik er heel veel op voorruit gegaan en dan maakt het niet zoveel uit. De familie is veel gezelliger en ik merk dat ik hier echt gewaardeerd wordt. Ik kook op de dinsdagavonden. Ja! Ik kook. Lukt niet altijd maar ik doe mijn best. De kinderen hebben het soms even moeilijk met me. Het eten is namelijk niet altijd zoals ik gehoopt had, maar ik begin het te leren. :) Het is wel heel moeilijk om een goed gerecht te bedenken omdat Alex een Gluten allergie heeft en bijna niks mag hebben. Dus ook wel een uitdaging om iets te maken dat we allemaal kunnen eten en nog lekker is ook. Als ik terug ben, ben ik helemaal gespecialiseerd in glutenvrije recepten. Wanneer ik terug kom weet ik nog niet. Ze gaven aan dat ze het leuk zouden vinden als ik langer kon blijven, dus dat is wel heel positief. Dat zouden de Giunta's nooit zeggen. We zullen wel zien hoe alles loopt.

Op 15 februari ben ik met Ellen naar de film geweest. Dit heette Shopaholic. Wat echt heel grappig was. Ik had het boek al gelezen en was heel nieuwsgierig naar de film. Ik heb me rot gelachen. Als je een leuke film wilt zien, moet je daar naartoe gaan. Hij komt alleen wel wat later uit bij jullie, maar hou hem in de gaten. Na de film lekker gegeten bij een Italiaan. Kreeg een tiramisu gratis omdat de mijne bevroren was en kreeg gewoon een nieuwe om mee naar huis te nemen. :) Het bleek dat ze allemaal bevroren waren. Dus dat was een gratis toetje. Helaas hadden we ook een misverstandje met de ober omdat ik om een tweede bordje vroeg voor Ellen. Ik kreeg namelijk gratis een hele grote schaal salade bij mijn eten en Ellen niet omdat zij geen hoofdgerecht had. Bleek dat ze er niet van mocht eten want dan moet je de salade betalen. Belachelijk! We deden gewoon of we dom waren en hebben er niet voor betaald. Eénmaal thuis was mijn toetje ontdooid en kon ik er lekker van genieten.

De zondag erna had ik mijn eerste echte ijshockeywedstrijd. Capital tegen Pittsburgh. Ik ben daar samen met Laura naartoe gegaan. Zij had de kaartjes geregeld en zou eigenlijk met een ander meisje gaan, maar die belde op het laatste moment af. Gelukkig dacht ze aan mij. De wedstrijd was in Washington DC. Daar is het stadion van de Capitals. Laura was voor Pittsburgh en ik had besloten om voor de Capitals te gaan. Ik woon tenslotte heel dicht bij Washington DC. Gelukkig hadden de Capitals met 5-2 gewonnen. :D Ik was heel blij en vond de wedstrijd echt super leuk en gezellig. Het is niet zoals bij het voetballen dat ze naar de wedstrijd elkaar de hoofden inslaan. Laura was wat droeviger omdat haar team had verloren, maar gaf ook toe dat de Capitals goed hadden gespeeld. Het was echt Super. LAURA BEDANKT!

Het weekend erna gingen we skieën met mijn cluster. Ik mocht vrienden meenemen en heb toen Laura en Ellen meegevraagd. Op zaterdagochtend werd ik gevraagd om les te geven op een Nederlandse school in Bethesda waar ik een klein zakcentje mee kon verdienen. Ik heb meteen ja gezegd want het leek me heel leuk om dat te doen. Het was wel een uurtje rijden en de school begon om half 9 tot half 12. Ik moest dus vroeg me bed uit om daar naartoe te gaan. Ik bleek een klasje te hebben met 8 kinderen die allemaal super leuk waren. Sommige waren wel drukker, maar het stoorde niet echt. Ik heb wat Nederlandse les gegeven want daar draait het natuurlijk om. Ik vond het een hele leuke ervaring en heb me op de lijst gezet van invallers. Hopelijk wordt ik nog een keer gevraagd. Op zaterdagmiddag kwamen Laura en Ellen en we zijn naar de outlet mall geweest om spullen voor het Shamrockfestival te kopen. Dat is op St.Patricks day. Daar gaan de mensen naartoe in het groen. Daarna zijn we naar de Columbia mall gegaan omdat Laura die nog niet gezien had en het een leuke mall is om te winkelen. We wilde 's avonds vroeg naar bed, maar dat ging niet echt. 's Ochtends om 5 uur werd ik gewekt door Laura omdat haar luchtbed lek was en kwam bij ons liggen. Dat was wel erg krap met z'n drieën in een 2 persoonsbed. Om half 7 ging de wekken en was het tijd om op te staan waar ik erg veel moeite mee had. Maar aan de andere kant stond er ook iets heel leuks te gebeuren. Om 8 uur zaten we eindelijk in de auto. Iets later dan we gepland hadden. Het was een rit voor 1 uur en een kwartier. Het had die nacht gesneeuwd dus er lag een dik laagje. Wat wel goed uitkwam voor het skiën. Maar ook een nadeel was voor het verkeer. Ik moest zachter rijden en we waren al later. Tijdens het rijden zijn we (ik overdrijf niet) 9 ongelukken tegen gekomen. Echt heel eng. Het waren niet van die kleine ongelukken. Er lag een auto op zijn kop in de greppel, bumpers die waren verdwenen, Laura en Ellen zagen langs de kant een auto staan en zeiden dat er een lijk in lag. Ik heb die gelukkig niet gezien want daar moet ik niet aan denken. Na ander half uur kwamen we bij onze bestemming aan. Het was even zoeken naar mijn counseler, maar uiteindelijk was het zover. We mochten de ski's gaan halen. Hier hebben we meer dan ander half uur over gedaan voordat we eindelijk alles hadden. Wij waren dan ook niet de enige au pairs. Er waren nog 20 andere clusters. We hoorden zo'n 400 mensen van au pair in Amerika. Daarna was het zover. We maakte ons klaar om te skiën. Laura had nog nooit geskied en vond het doodeng. Ellen had al wel een weekje geskied en we probeerde Laura erdoorheen te slepen door PIZZA te roepen. We begonnen in een klasje dat bleek veel te makkelijk te zijn. Wij konden wel al bochtjes maken en stoppen. Laura nog niet, maar nam het snel op. Uiteindelijk werd de groep gesplitst en mocht de ene groep die al aardig kon skiën naar boven en de rest bleef beneden om nog nieuwe dingen te leren. Laura besloot beneden te blijven want ze was doodsbang om naar boven te moeten. Ellen en ik met goede moed naar boven. We hadden er helemaal zin in. Bleek dat we bij iedere meter moesten stoppen op een meisje omdat ze iedere keer viel. Ellen en ik hadden er op een gegeven moment wel gezien en wisten zeker dat we niet in het klasje hoorde. We vroegen maar liefs 5 keer of we alleen verder mochten, maar dat wilde de instructor niet omdat ze ons veilig beneden moest afleveren. We hebben er zeker meer dan een half uur over gedaan om beneden te komen. Laura was al lang klaar en stond op ons te wachten. Toen hebben we besloten dat Ellen en ik nog een keer naar boven gingen en deze keer wel met een snelle vaart van de berg af te komen. Laura wilde nog even beneden oefenen. We zijn uiteindelijk 2 keer van de berg afgegaan en daarna was het af 4 uur en tijd om naar huis te gaan. We moesten tenslotte nog 1 uur en een kwartier rijden. Ik de meiden op het metrostation gezet en vroeg naar bed gegaan. De volgende dag had ik behoorlijk veel spierpijn in mijn kuiten en achillespees. Maar ik kan zeggen dat ik eindelijk weer geskied heb na zoveel jaar en nog niet ben afgeleerd. Misschien gaan we volgend weekend weer!

De rest gaat alles nog gewoon zijn gangetje. Maandag naar school wat soms wel erg zwaar is omdat ik veel verslagen moet schrijven en mijn Engels nog niet zo goed is als bij de Amerikaan. Maar ik heb hulp van mijn familie, dus we komen er wel doorheen. Verder breng ik Alex naar school in de ochtenden en haal haar weer op. Ik ben weer op zoek naar een sportschool hier in de buurt en ben bezig met weer nieuwe contacten te leggen. Ik heb nu ook wat meer vrije tijd omdat Alex vaak huiswerk aan het maken is na school en Jack zijn eigen dinngetjes heeft. Ik ben dus vaker online of kan mijn mail meer bekijken.

Ik hoop dat het daar in Holland nog allemaal goed gaat en ben benieuwd wat er allemaal verandert is of niet, als ik terug kom.

Aan iedereen de groetjes en hopelijk tot snel!

Niet te vergeten de fotó's! Het zijn er deze keer niet zoveel!

http://www.facebook.com/album.php?aid=12926&id=1551237815&l=15229

http://www.facebook.com/album.php?aid=12927&id=1551237815&l=3c342